Śmierć przyjaciela - przeżyliście to?

Wysłany: Sob 11:43, 21 Mar 2009

Nie wiem, czy taki temat już był, ale kiedy przeglądałam forum, nie zauważyłam go.
Naszło mnie na taką dyskusję po wczorajszym dniu. Większość czasu spędziłam przy naszym dwudziestoparoletnim wałachu, Narkotyku, który po dwóch dniach nic nie jedzenia położył się i nie mógł wstać.
Kiedy przyszłam, prawie w ogóle nie zareagował. Był po kroplówkach, właśnie weterynarz od niego wyszedł. Popłakałam się; nie wyglądało to dobrze. Ale gdy dałam mu cukier, zaczęłam go głaskać i mówić do niego, ożywił się. Zaczął próbować wstawać. Napoiłam go, nakarmiłam... Nie będę wspominała o niekompetencjach naszych stajennych, którzy go olali. A dokładniej jeden, który tę stajnię ma pod opieką. On go próbuje zabić, ja go próbuję z Mamą ocalić.
Przeżyłam już wiele śmierci naszych koni. Jedną z najdotkliwszych była śmierć mojego czteroletniego wałaszka, Rożka. Wszyscy mówili na niego Prezent, bo dostałam go na urodziny.
Moje pytanie wygląda tak, jak w temacie.

Wysłany: Sob 12:27, 21 Mar 2009

no cóż- może nie końskiego... ale z klasy z podstawówki.

Powiesił się na początku wakacji między 4 i 5 klasą. Nikt nie znał powodu. Może dlatego że biedak miał problemy z rodzicami, mieszkał z ojczymem... Nikt się tego nie spodziewał. Sad

a co do tego konika Narkotyka- strasznie wg mnie zachował się ten stajenny Neutral

jak można po prostu olać umierającego konia... Trzymam za Narkotyka kciuki Smile

Wysłany: Sob 18:08, 21 Mar 2009

Ja przeżyłam śmierć świnki morskiej, mojego oczka w głowie, nasza przyjaźn trwała tylko 5 lat.
Cóż ;(

Wysłany: Sob 18:28, 21 Mar 2009

Padł. Po prostu zasnął. Nie mogę sobie wyobrazić, że już go nie ma. Prawie tego nie rozumiem... Nie mam już siły pisać tego, co stworzyłam w innym miejscu, by zawsze był jakiś ślad po nim. Jeśli zainteresowani: [link widoczny dla zalogowanych]
Jest tu. Na zawsze. I w moim sercu.

Dołączył: 24 Mar 2009

Tak przeżyłam....od urodzenia znałam pięknego bułanego wałacha Hasana zawsze podczas wakacji w pieninach na nim jeździłam i spędzałam z nim każdą wolną chwile. Kiedy miałam 9 lat i przyjechałam tam na wakacje dowiedziałam się o jego śmierci.Umarł na zawał serca.Zawsze czuje że jest przy mnie.

u nas był konik o imieniu Almar i był z wojska był tam okrutnie traktowany do czasu jak go kupiła moja koleżanka ze stajni (w wojsku on ludzi prawie zabijał a przy niej łagodny jak baranek) uwierzcie mi że drugiego takiego konia nie ma na świecie był kochany wszystko zrobił on mógł iść do miasta sam i go to nie ruszało skakał, chodził w tereny i niczego się nie bał!!!!! CUD KOŃ!!! ale niestety pewnego dnia miałyśmy trening skokowy i po treningu dostał drgawek takich mega przerażających przyjechał wet dopiero po 5godz i nie był w stanie go uratować, bo on kolkował bardzo często dostał kroplówki i nic:( Lewatywe mu robiliśmy ale miał tak wzdęty żołądek że ta lewatywa mu nie pomogla i zdech na kolanach właścicielki.......Widziałam potem jak jego ciało wywozili za stóg siana traktorek czekając,aż po nirgo przyjadą. ZNAĆ TEGO KONIA TO BYŁ ZASZCZYT!!!!!!!!

Przypomina to trochę śmierć Prezenta... Konia, którego dostałam na urodziny. Odszedł w moje imieniny, ha-ha.

Nie no rzeczywiście zabawne:/

Taka ironia była, przepraszam, jeśli niewyczuwalna.

W takich sprawach trudno żartować :/ ale okej

To nie był żart, a ironia. Chciałabym zauważyć, że te dwa typy wypowiedzeń znacznie się od siebie różnią. Poza tym, jeśli sądzisz, że byłabym w stanie żartować ze śmierci własnego konia, to naprawdę jesteś w błędzie.

To po co ci ta ironia a zresztą nie mam zamiaru się kłócic

Ironią miałam zamiar podkreślić swoją gorycz do wydarzenia, które miało miejsce, a nie je wyśmiać. Ja tu na razie kulturalnie rozmawiam, kłótnią bym tego nie nazwała.

Nooo... smutne... Crying or Very sad